Συνήθιζα όλα τα προηγούμενα χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να αφήνω πίσω μου τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Δεν καταλάβαινα καθόλου τους ανθρώπους που μίλαγαν για μελαγχολία ή για δυσαρέσκεια εν όψη αυτών των ημερών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ζούσα σε γυάλα.... όχι, ήμουν απλά αισιόδοξη.
Τα βιώματα που έχω από τις οικογενειακές γιορτές σαν παιδί, έφηβη και ενήλικας είναι γεμάτα ζεστασιά, λάμψη, χαρά και αγάπη...Τα ίδια βιώματα έχω και φέτος...
Όμως είμαι ταυτόχρονα και μελαγχολική και δυσαρεστημένη με αυτά που μας συμβαίνουν...
Αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο που ζούμε, στη χώρα που ζούμε, ..αυτά που συμβαίνουν στους γύρω μας, στους φίλους μας, στη δουλειά μας, στην οικογενειακή και προσωπική μας ζωή...
Η δυστυχία των ανθρώπων που χάνουν την πατρίδα τους, τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τη δουλειά τους, το σπίτι τους... η πολυδιάστατη αλήθεια στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.. η κατάρρευση των ιδανικών... η πλήρης επικράτηση των οικονομικών συμφερόντων...
σίγουρα δεν είναι επιτεύγματα των τελευταίων χρόνων...όμως (παρότι η αισιοδοξία μου δεν έχει χαθεί εντελώς) σαν να αργοσβήνει το φως εκεί μακριά!
Αυτό το φως πρέπει να δυναμώσει ξανά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου