Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να μοιραστώ, με όποιον το διαβάσει, την αγωνία μου για τις επιλογές κάποιων γονιών. Πέρα από τον δικό μου ρόλο σαν γονιός, η επαγγελματική ενασχόλησή μου με παιδιά με αναπηρία και η τακτική επικοινωνία με γονείς με έχουν προβληματίσει σχετικά με το πόσο έτοιμοι είμαστε για να γίνουμε γονείς και για το πόσο πρόθυμοι είμαστε να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με σωστό τρόπο....
Η νοοτροπία και η ιδιοσυγκρασία των γονιών μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των παιδιών.
Ο λόγος και η χρονική στιγμή που αποκτά κανείς παιδιά επηρεάζει επίσης την εξέλιξή τους.
Το επίπεδο ωριμότητας (δεν έξαρτάται απαραίτητα από την ηλικία) και αυτογνωσίας των μελλοντικών γονιών είναι σημαντικό για την επιτυχία τους σε αυτό τον τόσο σημαντικό ρόλο και πιο σημαντικό για την υγιή προσωπικότητα των παιδιών τους.
Παιδαγωγοί λένε πως όσο πιο ανεξάρτητο είναι ένα παιδί (μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, που μπορεί να έχει την κλασική μορφή ή να είναι οικογένεια με χωρισμένους τους γονείς, αλλά, ενωμένους σε ότι αφορά τα παιδιά τους) τόσο πιο καλή δουλειά έχουν κάνει οι γονείς του. Όμως...
Πόσο ανεξάρτητα και υγιή άτομα μπορεί να ανατραφούν από μπαμπάδες και μαμάδες που βρέθηκαν πολύ πρόωρα και τυχαία σε αυτό ρόλο όπως π.χ. στη εφηβεία ή λίγο μετά;
Πόσο ανεξάρτητα και υγιή άτομα μπορεί να ανατραφούν από μπαμπάδες και μαμάδες που έβαλαν πείσμα να αποκτήσουν οπωσδήποτε ένα παιδί άσχετα με το προχωρημένο της ηλικίας τους (μια και η επιστήμη τους δίνει τη δυνατότητα) χωρίς να μετρήσουν τις αντοχές τους, χωρίς να μελετήσουν τρόπους για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες ή ακόμα ακόμα χωρίς καν να σκεφτούν να προσαρμόσουν το πρόγραμμα της ζωής τους διαφορετικά με τον ερχομό του παιδιού (ο στόχος επετεύχθει....)
Πόσο ανεξάρτητα και υγιή άτομα με αναπηρία μπορεί να ανατραφούν από μπαμπάδες και μαμάδες που αρνούνται να ονομάσουν το πρόβλημα του παιδιού τους για χρόνια ή ακόμα και για πάντα.
Για την πρώτη ομάδα, ευτυχώς, δεν έχω παράδειγμα στο κοντινό περιβάλλον (επαγγελματικό ή φιλικό). Μάλιστα στο ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχει νεότατο ζευγάρι που περιμένει με χαρά και πολύ συνειδητοποιημένα το πρώτο του παιδάκι... αυτούς δεν τους φοβάμαι γιατί ξέρουν τι θέλουν (με το καλό!!)
Στη δεύτερη ομάδα έχω τουλάχιστον δύο περιπτώσεις...
Η πρώτη έχει να κάνει με ένα ζευγάρι μεσηλίκων (γύρω στα 50 και οι δύο) που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια σοβαρή δυσλειτουργία του ένος από τα δύο παιδιά τους, που ούτε καν ήξεραν ότι υπάρχει όσο προσπαθούσαν να τα αποκτήσουν. Το όνειρό τους ήταν να τα μεγαλώσουν προσέχωντας να μην κρυώσουν, να τρέφονται σωστά, να μην κλαίνε, να τα ντύνουν ωραία, να τα μορφώσουν, να τα σπουδάσουν..... Πως μπορεί κανείς να διδάξει αυτούς τους ανθώπους ότι πρέπει να έχουν υπομονή για να δουν τα αποτελέσματα των προσπαθειών των ειδικών, ότι πρέπει να ακολουθούν οδηγίες που μπορεί να είναι κόντρα σε ότι είχαν μάθει από τους δικούς τους γονείς; Παρόλα αυτά με αυτούς τους συγκεκριμένους είμαι αισιόδοξη!
Η δεύτερη περίπτωση στη δεύτερη ομάδα αφορά μεσήλικες γονείς που ξεκίνησαν με σωστό τρόπο και σε σωστό χρόνο την προσπάθεια για την απόκτηση παιδιού...και στη συνέχεια κάπου χάθηκαν, με όλες τις επιφυλάξεις .... σε αυτούς πήγαινε το "ο στόχος επετεύχθει" ...Στην παρούσα χρονική στιγμή και παρά το γεγονός ότι δεν έχω πλήρη στοιχεία είναι οφθαλμοφανές ότι ο πατέρας, πέρα από την επαγγελματική του δραστηριότητα, έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας που το αγνοεί εσκεμμένα, γιατί δεν έχει τη δύναμη να το αντιμετωπίσει, η μητέρα δουλεύει πολύ και το παιδί, που μεγαλώνει συνήθως με παππούδες και γιαγιάδες (αξιέπαινους) έχει ήδη ένα ενοχικό προφίλ. Πως θα αφυπνιστούν από το λήθαργο τους αυτοί οι δύο γονείς; Η επιστημονική κατάρτιση δεν φτάνει μερικές φορές, ούτε ο αφαιρετικός νους. Η απαλλαγή από τα ταμπού είναι η λύση όπως και η αναγνώριση της αμετάκλιτης ευθύνης από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονιός να είναι εκεί παρόν και υγιής για το παιδί του (άσχετα με τις ώρες που δουλεύει) μέχρι αυτό να γίνει ανεξάρτητος ενήλικας.
Κι έτσι φτάνουμε στην τρίτη ομάδα που με έχει απασχολήσει περισσότερο καιρό (λόγο επαγγέλματος). Ιδιαίτερα μια οικογένεια με την οποία επικοινωνώ σε εβδομαδιαία βάση τα τελευταία 10 χρόνια. Οι γονείς ξεκίνησαν στη σωστή ηλικία, με όμορφες προυποθέσεις να φτιάξουν την οικογένειά τους και ήρθαν αντιμέτωποι με ένα σοβαρό κινητικό πρόβλημα που αφορά το μεγάλο τους παιδί. Το πρόβλημα ήταν γνωστό από την βρεφική ηλικία, αλλά αποφάσισαν να το αντιμετωπίσουν μόλις στο τέλος της προσχολικής ηλικίας. Αυτή τη χρονική στιγμή το παιδί βρίσκεται στην εφηβεία ... και οι γονείς στον κόσμο τους, παλεύουν με τα τείχει που έχουν χτίσει γύρω τους και γύρω από το παιδί τους (όχι για να τα γκρεμίσουν) αφού είμαι 99% σίγουρη ότι είναι το μόνο παιδί με κινητική αναπηρία που νομίζει ότι είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο που δεν μπορεί να περπατήσει ανεξάρτητο.
Ομολογώ ότι σχετικά με αυτή την περίπτωση βρίσκομαι σε αδιέξοδο, γιατί ακόμα και σε θέματα που αφορούν αυστηρά το επαγγελματικό μου πεδίο (π.χ. πως να είναι η καρέκλα για να κάθεται για να διαβάζει - είναι πολύ καλό στα μαθήματα -, πότε και αν θα πρέπει να χειρουργηθεί για γίνει πιο λειτουργική η βάδισή του) δεν μπορώ να συνεννοήθω μαζί τους.
Στενοχωριέμαι γιατί αυτό το παιδί θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα για να είναι πιο ανεξάρτητο και σωστά κοινωνικοποιημένο.
Πως όμως και πόσο μπορεί να παρέμβει κανείς στη νοοτροπία μιας οικογένειας ακόμα και με την ιδιότητα του ειδικού; Αυτός είναι ο προβληματισμός μου!
Αυτός ο προβληματισμός ίσως να μπορούσε να εξαφανιστεί στην "ιδανική περίπτωση" που όλοι οι γονείς είχαν σα "στόχο αληθινό" την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση ανεξάρτητων ατόμων...γιατί με αυτόν τον τρόπο ακόμα κι αν κάποιος από όλους όσους έχουμε παιδιά ξεφύγει (κανείς δεν είναι τέλειος) από αυτό το στόχο θα μπορεί εύκολα με τη σωστή βοήθεια να επανέλθει και να πετύχει το στόχο του.
Σωστό κίνητρο .... και καταλήγω από κει που ξεκίνησα...
Αν αντέξατε να διαβάσετε μέχρι εδώ γράψτε ποια περίπτωση σας έκανε περισσότερη εντύπωση και γιατί ή γράψτε κι εσείς τις δικές σας σκέψεις για το θέμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου